Γιώργος Ξένος: Τοπία 1990-2000

Μεταφυσικός ή όχι, αγνωστικιστής ή λυρικός της αφαίρεσης, σιωπηλός μάρτυς ή φωνασκών των εξπρεσιονιστικών μορφών που φωνασκούν, ο Γιώργος Ξένος είναι ένας άκρως προσωπικός, πρωτότυπος ζωγράφος στην εποχή της κρίσης της ζωγραφικής.

Κείμενα: Νίκος Καρούζος, Μάνος Στεφανίδης
ISBN 960-7980-16-6
288 σελ. / 25
x 28 εκ. / ελληνικά & αγγλικά / Έγχρωμο / Δεμένο / 54,94 Ευρώ

ΕΓΡΑΨΑΝ

«Από την ώρα που ο ζωγράφος Γιώργος Ξένος κατάργησε από τους πίνακες του τη γραμμή του ορίζοντα, που χωρίζει τον κόσμο σε άνω και κάτω, παρασύρθηκε σε μια ιλιγγιώδη εικαστική κούρσα, που κράτησε δέκα χρόνια. Ζωγράφισε τον κόσμο από ψηλά, όπως τον βλέπουν τα πουλιά, είδε τον μακρόκοσμο χωρίς τηλεσκόπιο και κοίταξε μέσα στον μικροσκόπιο.» Κάπως έτσι χειρίζεται τα θέματα του ο Γιώργος Ξένος, σαν τον αρχαίο φιλόσοφο που φαντάσθηκε τον χρόνο σαν ένα γέροντα που ρίχνει τα ζάρια του κι από το φαινομενικό χάος και την αταξία προκύπτει ρυθμός και μια άλλου είδους τάξη. Στις σελίδες του λευκώματος βλέπουμε τις καφετιές, γαλάζιες ή πράσινες οροσειρές, όπως τις βλέπει ένα πουλί που πετά. Μετά τα χρώματα αλλάζουν γίνονται πορτοκαλί, κίτρινα, κόκκινα, μαύρα. Το λεύκωμα είναι στημένο από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, σαν μια έκθεση αλλά κι ένα βιβλίο μύησης, και έγινε με την επιμέλεια του Μιχάλη Παπαρούνη και της Χριστίνας Ντούβρη»

- Παρασκευή Κατημερτζή, εφημ. Τα Νέα, 20/10/2000

«Η δουλειά του λειτουργεί πάντα ως αναφορά για τους άλλους ζωγράφους. Για τους υπόλοιπους θεατές η ζωγραφική του αποτελεί ρωγμή στην υπαρξιακή τους αγωνία, ματιά στα ενδότερα της δημιουργίας με την ευρύτερη έννοια, αναφορά σε σύμβολα παλαιότερων πολιτισμών που διεκδικούν το παρών τους στο σύγχρονο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Ο Γ.Ξένος μέσα από έναν πολύπλευρο προβληματισμό αναζητά την ουσία της ζωγραφικής, επιδιώκει να ανασύρει το αρχέτυπο για να το προβάλει στο παρόν.»

- Πέγκυ Κουνελάκη, εφημ. Η Καθημερινή, 26/10/2000

«Ο εικαστικός καλλιτέχνης μιλώντας για την πρόσφατη δουλειά του αναφέρει ότι “πρόκειται για την εξέλιξη της ίδιας σειράς έργων, που ξεκινάει από τα επάλληλα γραφήματα. Αυτά μπορεί να μην έχουν μια μορφική συγγένεια, αλλά δεν είναι ποτέ τα ίδια. Υπάρχει μία επάλληλη νοοτροπία, χωρίς να είναι μινιμαλισμός. Ο θεατής μπορεί να το μπερδέψει με το εν λόγω κίνημα, αφού παράγεται με το μηχανισμό σκέψης του μίνιμαλ, του απέριττου, αλλά δεν είναι έτσι”.»

- Θανάσης Γωγάδης, εφημ. Μακεδονία, 19/11/2000 (Συνέντευξη του Γ. Ξένου)