Τι είναι ένα μοναδικό αντικείμενο; Ένα παράξενο πράγμα, ένας μετεωρίτης, ένα απόλυτο που έχει συμπυκνωθεί σε ένα και μόνο σημείο, κάτι που δεν είναι ανταλλάξιμο με τίποτα άλλο, θα μπορούσε να είναι μια ιδέα, ένα κτήριο, ένα χρώμα, ένα συναίσθημα, ένα ανθρώπινο πλάσμα. Η ίδια του η μοναδικότητα είναι πάντοτε αυτή που το θέτει σε κίνδυνο. Απέναντι στη μιντιακή εξάπλωση και την παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, απέναντι στην ισοπέδωση των αξιών και τη γενίκευση μιας σκέψης που διαπλάθεται αποκλειστικά από γνώμες που μπορούμε ακόμη να βρούμε μοναδικά αντικείμενα; Πώς να τα ορίσουμε, να τα δημιουργήσουμε, να τα προστατεύσουμε, να τα αναγνωρίσουμε; Αναπτύσσοντας γύρω από αυτό το θέμα τον διάλογο τους, οι Baudrillard και Nouvel προσεγγίζουν άλλα θεμελιώδη προβλήματα που αφορούν τα χρόνια που έρχονται. Φαντάζονται πως θα είναι η πόλη του αύριο, αναρωτιούνται γιατί το ιδανικό της διαφάνειας έχει εισχωρήσει λίγο-λίγο σε όλες τις σφαίρες, από την πολιτική ως την αρχιτεκτονική. Πραγματεύονται, τέλος, τη δυσκολία της ελευθερίας.
Ένα δοκίμιο για τη μοναδικότητα λοιπόν, που διαπνέει το έργο και την αναζήτηση και των δύο. Και που προσδιορίζει μια ορισμένη ηθική, επίσης. Ένα κείμενο που γεννήθηκε από πάθος και γέννα πάθος απέναντι στις μεγάλες μεταλλάξεις που προαναγγέλλονται.
Μετάφραση: Νίκος Ηλιάδης
ISBN 960-7980-88-3
156 σελ. / 13 x
ΕΓΡΑΨΑΝ
«Πώς διαγράφεται όμως το μέλλον της αρχιτεκτονικής, έστω κι αν “δεν είναι αρχιτεκτονικό”, όπως ισχυρίζεται ο Νουβέλ –παρότι υφίσταται πάντοτε μια “ιδιαίτερη στρατηγική του κατοικείν”– όταν από την μια μεριά, τα ελάχιστα ιδιότυπα κτίρια θα αδυνατούν όλο και περισσότερο να εγγραφούν στις συνθήκες μετατροπής τους σε “μοναδικά αντικείμενα”, ενώ από την άλλη μεριά, θα εκλείπουν αναφανδόν επινοητές;
Παρά τις ενδεχόμενες διαφωνίες που εγείρουν ορισμένα σημεία αυτής της συνομιλίας, αξίζει να δοθεί η δέουσα προσοχή στο εν λόγω κείμενο, διότι ανοίγει νέα πεδία συζητήσεων, πέρα από τις αυτοαναφορικές και ακαδημαϊκές ενασχολήσεις της αρχιτεκτονικής και της φιλοσοφίας. Η ελληνική έκδοση, με τις πρόσθετες σημειώσεις και την αναγκαία εικονογράφηση, συμβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση».
- Τάκης Κουμπής, εφημ. Η Καθημερινή της Κυριακής, 15/5/2005