Τα αρχιτεκτονικά αντικείμενα, όλο και πιο επιτηδευμένα αλλά συγχρόνως και αυτιστικά, δεν αποτελούν πλέον το μέλλον της αρχιτεκτονικής, η οποία εστιάζει ουσιαστικά το ενδιαφέρον της στην πόλη, τη δυνατότητα της να ανανεώνεται, να εξαπλώνεται, να δημιουργεί συσχετισμούς. Αντί να αναλύσουμε μεμονωμένα έργα, επιλέξαμε συνειδητά να παρουσιάσουμε την Αθήνα. Όχι την αρχαία Αθήνα, στην οποία όλοι μας, έστω και στα όνειρα μας, έχουμε κάποτε προσκληθεί · αλλά τη σύγχρονη Αθήνα, που κείται ανάμεσα στην Ακρόπολη και τον Υμηττό, ανάμεσα στον Πειραιά και τον Λυκαβηττό, αυτήν την ενδόμυχη μεγαλούπολη που υφίσταται μια αέναη μεταμόρφωση την οποία κανείς δεν θέλει να δει ή να αναγνωρίσει.
Θέλουμε να περιγράψουμε τη μαγευτική ομορφιά της πόλης αυτής, χωρίς εντούτοις να παρασυρθούμε σε μια κολακευτική απολογία του χάους. Όπως η αρχιτεκτονική θεωρία της κλασικής εποχής διακατεχόταν από το ζήτημα της μίμησης της φύσης, έτσι και η σύγχρονη θεωρία οφείλει να θέσει ερωτήματα σ’ αυτήν την άτυπη, αδιάφορη, ουδέτερη πόλη, η οποία στέκει με τη σειρά της σαν απροσπέλαστος ορίζοντας της ύπαρξης μας. Αυτές οι χωρίς λογική συγκεντρώσεις από χωροταξικές αλληλουχίες και περίπλοκα κτίσματα που μοιάζουν να αναδύονται αυθόρμητα, χωρίς ποτέ να έχουν σχεδιαστεί ή προγραμματιστεί από κάποιον, είναι παρόλα αυτά, μαρτυρίες ενός τρόπου σκέψης που ρυθμίζει τη ζωή μας και τον οποίο πρέπει να προσεγγίσουμε αν θέλουμε να επανιδρύσουμε την αρχιτεκτονική πράξη.
ISBN 960-7980-36-0
243 σελ. / 16,5 x